تو برای همه ...هیچ کس برای تو...

پس نوشت:

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی دل بی تو به جان امد وقت است که باز آیی.............

I love peace

.I am moslem

.I love peace fraternize for all of the people on the world

 .every one can have real love my god Allah says 

آرامش

آرامش

نیاز ما به آرامش بسیار زیادتر از آن است که تصور میکنیم و طالب آن هستیم. ما در آرامش است که میتوانیم استعدادهای خود را شکوفا کنیم و قوای خود را به فعلیت برسانیم. ولی با ناآرامی خو کرده ایم به حدی که بسیاری از عواملی که باعث هیجانات مضر و ناآرام کننده هستند باعث سرگرمی ما شده اند.

من مانده ام .........

مانده ام با این همه نام که داری چرا گمنامی 

.

.

.

.

.

.

میگویم تو از شدت ظهورت پنهانی انقدر جلوی چشما نشانه داری که ما با چشم سر هم نمیتوانیم تو را نشانه هایت را ببینیم 

فتوکل علی الله فهو حسب.....

استادم گفت همه ی مردم دنیا مضطراند فقط درک نمیکنند

و دعا از آن مضطری قبول است که درک هم کرده باشد .

امیدم فقط تویی......

لذت حرف زدن با تو

وَ اَسْتَغْفِرُکَ مِنْ کُلِ‏ لَذَّهٍ بِغَیْرِ ذِکْرِکَ

اگر کاری کردم که به خلاف خواسته ی تو بود

با به فضل خودت بخشیدی

اگر در خوره بندگی ات نزیستم

با الطاف بی پایانت عزتم دادی

اگر بد بودم

با عشق اجازه دادی نامت را به زبان جاری کنم

و باز هم می آیم سمت تو بهترینم

 

 

تمنای وصال یار

تا کی به تمنای وصال تو یگانه		اشکم شود، از هر مژه چون سیل روانه
خواهد به سر آید، شب هجران تو یانه		ای تیر غمت را دل عشاق نشانه
جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه
رفتم به در صومعهٔ عابد و زاهد		دیدم همه را پیش رخت، راکع و ساجد
در میکده، رهبانم و در صومعه، عابد		گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد
یعنی که تو را می‌طلبم خانه به خانه
روزی که برفتند حریفان پی هر کار		زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار
من یار طلب کردم و او جلوه‌گه یار		حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار
او خانه همی جوید و من صاحب خانه
هر در که زنم، صاحب آن خانه تویی تو		هر جا که روم، پرتو کاشانه تویی تو
در میکده و دیر که جانانه تویی تو		مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو
مقصود تویی، کعبه و بتخانه بهانه
بلبل به چمن، زان گل رخسار نشان دید		پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید
عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید		یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید
دیوانه منم، من که روم خانه به خانه
عاقل، به قوانین خرد، راه تو پوید		دیوانه، برون از همه، آیین تو جوید
تا غنچهٔ بشکفتهٔ این باغ که بوید		هر کس به زبانی، صفت حمد تو گوید
بلبل به غزلخوانی و قمری به ترانه
بیچاره بهایی که دلش زار غم توست		هر چند که عاصی است، زخیل خدم توست
امید وی از عاطفت دم به دم توست		تقصیر خیالی به امید کرم توست
یعنی که گنه را به از این نیست بهانه

Where is GOD

در غوغای پر از آرایش ظاهری دربار، چشم دل خارکن باز شد، جمال دوست در آئینه‌ی دلش تجلی کرد. با قدم اراده و عزم استوار، پای از دربار بیرون گذاشت و از کنار آغوش آن پری‌وش کناره گرفت و به سوی نماز و عبادت واقعی و بندگی حقیقی خدا حرکت کرد.

وقتی نماز ریائی و میان تهی و الفاظ بی‌معنی این گونه برای حل مشکل مدد کند، نماز واقعی و عبادات خالصانه، و طاعت بی‌ریا چه خواهد کرد؟[1]

 

[1] . کتاب عرفان اسلامی، جلد 5، به نقل از کتاب طاقدیس مرحوم ملا احمد نراقی

امید فقط به خدا.....

امید

ﮔﻔﺘﻢ:ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ!
ﮔﻔﺖ:ﺍﺯ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍ ﻧﺎﺍﻣﯿﺪ ﻧﺸﻮﯾﺪ.(ﺯﻣﺮ/۵٣)

ﮔﻔﺘﻢ:ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﭼﻪ ﻣﯿﮕﺬﺭﺩ!
ﮔﻔﺖ:ﺧﺪﺍ ﺣﺎﺋﻞ ﺍﺳﺖ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﻗﻠﺒﺶ.(ﺃﻧﻔﺎﻝ/٢۶)

ﮔﻔﺘﻢ:ﮐﺴﻰ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ!
ﮔﻔﺖ:ﻣﺎ ﺍﺯ ﺭﮒ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮﯾﻢ.(ﻕ/١۶)

ﮔﻔﺘﻢ:ﮔﻮﯾﺎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻯ!
ﮔﻔﺖ:ﺑﺨﻮﺍﻧﯿﺪ ﻣﺮﺍ ﺗﺎ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﮐﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ.(ﺑﻘﺮﻩ/١۵٢)